(ΡΕΦΡΑΙΝ)

κάνω σαν να μη το θυμάμαι , κάποιο απόβραδο που έφυγες μακριά…
στη μέση μείναν τα όνειρα σου , μα τα συνέχισες κάπου εκεί ψηλά…
το χώμα σκέπασε η μορφή σου και η ψυχή σου έμεινε στον ουρανό..
κι από εκεί πάνω μας χαζεύεις κι ας μην προλάβαμε να πούμε ευχαριστώ…

(ΠΡΩΤΟ ΚΟΥΠΛΕ)

τι σου’ναι η ζωή , ένα απόλυτο μηδέν , έτσι ξαφνικά σήμερα είσαι αύριο δεν.
ταξίδι που δεν γνωρίζεις τον προορισμό , δεν υπακούει σε κανένα μάντη και χρησμό.
η πορεία της ζωής σχεδιάζεται εξ’αρχής δεν είναι ο θάνατος παιδί της λογικής
πριν φύγεις νοσταλγείς τις στιγμές και τα χάδια ,τα όμορφα ξενύχτια τα ατέλειωτα βράδια

για αυτό και τραγουδάω για όσους φύγαν δίχως λόγο, για όσους που τη ζωή τους την επαίξανε στο τζόγο
γράφω στίχους μέχρι να τελειώσει το μελάνι ,θύματα κι αυτοί σε μια αιώνια πλεκτάνη

κι αυτοί από εκεί πάνω ακούν τη μουσική μου, τραγουδούν μαζί μου και ντουμπλάρουν τη φωνή μου
Πήρα ένα δείγμα απ’το τραγούδι της ζωής τους, η φωνή μου βγαίνει απ’τα βάθη της ψυχής τους

(ΔΕΥΤΕΡΟ ΚΟΥΠΛΕ)

Άδικος πολύ ειν’ο θεός τελικά , παίρνει τους καλούς , που του έχουν κάνει χάρες
το ποτήρι του παράδεισου πικρό , πένθιμος σκοπός από τσιγγάνικες κιθάρες
τα καλά παιδιά όσα αξίζουν και προσφέρουν κάνεις τους ανθρώπους τους να υποφέρουν
του παραδείσου η τυφλή δικαιοσύνη , με λάθος γνώμονες άδικα κρίνει
ίσως να τους άξιζε καλύτερη πορεία , ίσως αναπαύθηκαν σ’ειρήνη κι αρμονία
ένας φόρος τιμής ο ελάχιστος που πρέπει , όσο το ταλέντο κι η φωνή μου επιτρέπει
να τους θυμάμαι πάντα μέχρι να βρεθώ κοντά τους και τα όνειρα μου σμίξουνε με τα δικά τους
ως τότε απ’τα επίγεια θα τους τραγουδάω , το χώμα που΄ναι μέσα προσκυνάω και φιλάω