ΤΕΛΟΣ ΔΕΥΤΕΡΟΥ ΡΕΦΡΑΙΝ (4 στιχάκια, τα μόνα που λέω εγώ στα κουπλέ) Βάλτε ένα τέλος στις ανούσιες ζωές μας Όλοι μας κλειστήκαμε στους υπολογιστές μας Πουλάμε τις ψυχές μας , πουλάμε τις καρδιές μας Τα μόνα ιδανικά μας το τσιγάρο κι ο καφές μας Χάθηκε το σύνολο μέσα στην οντότητα[…]
Μεγαλώσαμε στους δρόμους κι οι δυο από μικρά παιδιά Ζήσαμε στην αλητεία και μέσα στα ναρκωτικά Είδαμε όλη την σαπίλα δια οφθαλμού γυμνού Για αυτό και ταίριαξε μαζί μου η μάγκισα του βοτανικού
Έφαγε εμπλοκή η καρδιά μου δυσμενή μετάθεση πήραν τα όνειρα μου φόρεσα το μαύρο το μπερέ στην 301 τη λελέ
Σαββάτο βράδυ αραγμένος στο άδειο μου κρεβάτι ψαχνω να βρω τον χαμένο μου εαυτό και ξαφνικά απ’το παράθυρο σαν σκιά προβάλλει των ονείρων μας το ξωτικό
Ο πάγος λιώνει , μας αγκαλιάζει ένας θάνατος λευκός μες στης Ελλάδας και του κόσμου το μπαλκόνι Ο πάγος λιώνει και περιμένοντας στο κλιματιστικό νιώθεις την ώρα την κακιά που μας ζυγώνει
Estoy enamorado de ti… tus ojos azules han encarcelado mi corazón para siempre… ¡Te quiero! Άιντε δυο μάτια σαν κοιτάς , ο,τι έλειπε στον κόσμο αναζητάς Άιντε καημούς σαν λησμονάς (αμάν-αμάν) στα δάκρυα τους μέσα κόλυμπας
Μάγκα μου το πρόβαρα το κουστούμι το καλό μου Μάνα μου ετοιμάζομαι μέρες για τον θάνατο μου Μάγκα μου τα φόρεσα τα τραγίσια στην κυρά μου Χάρε μου ετοιμάζομαι να σε πάρω αγκαλιά μου
