Αφιερωμένο σε εκείνους

Αφιερωμένο σε εκείνους που έχουν φύγει, από εκείνους που έχουν μείνει πίσω να τους θυμούνται, για όλους όσους έχουν χάσει δικό τους άνθρωπο. Το τραγούδι αποτελεί επανεκτέλεση παλιού μου κομματιού (2011) σε τότε παραγωγή Smilin (Κύπρος).

Το βίντεο δεν είναι κανονικό “βιντεοκλίπ”, αλλά πρόχειρα αμοντάριστα πλάνα γραμμένα μέσω του κινητού μέσα από το στούντιο, από τα take που ηχογράφησα. Σημασία όμως, δεν έχει η ποιότητα της εικόνας, αλλά του πάθους!

Στίχοι – Μουσική: Δημήτρης Αρκολάκης (Meet-Sos)
Ακορντεόν: Mario Damario
Κοντραμπάσο: Michal Aftyka
Πλήκτρα: Neemias Asteixeira
Κιθαλίλι: Δημήτρης Αρκολάκης
Ηχοληψία: George Orfanidis
Ηχογράφηση: HotBox Studios

Κάνω σαν να μην το θυμάμαι κάποιο απόβραδο που έφυγες μακριά
Στη μέση μείναν τα όνειρα σου, μα τα συνέχισες, κάπου εκεί ψηλά
Το χώμα σκέπασε η μορφή σου, μα η ψυχή σου έμεινε στον ουρανό
Κι από εκεί πάνω μας χαζεύεις κι ας μην προλάβαμε να πούμε “Ευχαριστώ”…

Τι σου’ναι η ζωή; ένα απόλυτο μηδέν,
έτσι ξαφνικά σήμερα είσαι αύριο δεν
Ταξίδι που δεν γνωρίζεις τον προορισμό,
δεν υπακούει σε κανένα μάντη και χρησμό
Η πορεία της ζωής σχεδιάζεται εξ’αρχής,
δεν είναι ο θάνατος παιδί της λογικής
Πριν φύγεις νοσταλγείς τις στιγμές και τα χάδια,
τα όμορφα ξενύχτια, τα ατέλειωτα βράδια
Για αυτό και τραγουδάω για όσους φύγαν δίχως λόγο,
για όσους που τη ζωή τους την επαίξανε στο τζόγο
Γράφω στίχους μέχρι να τελειώσει το μελάνι,
θύματα κι αυτοί σε μια αιώνια πλεκτάνη
Κι αυτοί από εκεί πάνω ακούν τη μουσική μου,
τραγουδούν μαζί μου και ντουμπλάρουν τη φωνή μου
Πήρα ένα δείγμα απ’το τραγούδι της ζωής τους,
η φωνή μου βγαίνει απ’τα βάθη της ψυχής τους

Άδικος πολύ ειν’ο θεός τελικά,
παίρνει τους καλούς, που του έχουν κάνει χάρες
Το ποτήρι του παράδεισου πικρό,
πένθιμος σκοπός από τσιγγάνικες κιθάρες
Τα καλά παιδιά, όσα αξίζουν και προσφέρουν,
κάνεις τους ανθρώπους τους να υποφέρουν
Του παραδείσου η τυφλή δικαιοσύνη,
με λάθος γνώμονες, άδικα κρίνει
Ίσως να τους άξιζε καλύτερη πορεία,
ίσως αναπαύθηκαν σ’ειρήνη κι αρμονία
Ένας φόρος τιμής, ο ελάχιστος που πρέπει,
όσο το ταλέντο κι η φωνή μου επιτρέπει
Να τους θυμάμαι πάντα, μέχρι να βρεθώ κοντά τους
και τα όνειρα μου σμίξουνε με τα δικά τους
Ως τότε απ’τα επίγεια θα τους τραγουδάω,
το χώμα που΄ναι μέσα προσκυνάω και φιλάω